Joost (nu 59 jaar), verpleegkundige en reanimatie instructeur, krijgt als Burgerhulpverlener regelmatig een oproep om te helpen bij een reanimatie. ‘’Ik weet nog dat het in deze specifieke situatie rond 20.00 uur was. De oproep die ik kreeg, verwees naar het verzorgingshuis waar ik toen vrijwel naast woonde. Ik hoefde dus niet met de auto en rende naar het aangegeven adres. Ik was er snel en ik was er als eerste; politie, brandweer en ambulances kwamen later.’’
Als eerste bij de reanimatie arriveren
Het slachtoffer betrof een oudere dame. Ze had een hartstilstand en lag nog in bed. ‘’Bij binnenkomst zag ik 2 jonge medewerkers, beiden naast het slachtoffer onhandig geknield in bed. Zij waren bezig met reanimeren; ze gaven hartmassage en beademing. Maar het bed had geen verhard matras, wat het effect van de reanimatie voor mijn gevoel sterk verminderde. Doordat de medewerkers zo hard aan het werk waren, hadden ze dit waarschijnlijk zelf niet goed door.
Ik stelde mezelf voor als burgerhulpverlener en complimenteerde hen beide met de start van de reanimatie.’’ Joost nam de leiding en verplaatste het slachtoffer naar de grond. ‘’Ik nam de reanimatie over en vroeg aan de medewerkers of ze direct een AED wilden gaan halen en ook of ze de hulpdiensten op wilden gaan vangen. Ik controleerde voor alle zekerheid de ademhaling en hervatte de reanimatie.’’
Hulptroepen en AED zijn onderweg
Kort daarna kwam de brandweer tegelijk met de politie binnen. De brandweer had een AED meegebracht. ‘’Ik stelde mezelf voor als burgerhulpverlener en legde uit dat ik het reanimeren nog wel volhield en hield het ritme aan. Een van de brandweermannen begon te helpen met beademen. Een andere brandweerman installeerde de AED terwijl ik doorging met de borstcompressie tot het moment dat de AED aangaf eventuele hartactie te willen meten.’’
Joost benutte dit moment om even om zich heen te kijken. ‘’Ik zag de 2 medewerkers met grote ogen en een verhit hoofd bij de deur staan, samen met enkele van hun collega's. De politie ving hen op en sprak met ze.’’ Zijn gedachten werd onderbroken door de AED: de borstcompressie moest worden hervat.. er was geen hartritme gedetecteerd. ‘’Ik zat nog in positie en hervatte de reanimatie weer.’’
Ambulance arriveert bij de reanimatie
Kort hierna kwamen de ambulance medewerkers binnen. Joost gaf een korte samenvatting. ‘’Verpleegkundige installeerde de monitor. De ambulancechauffeur ondersteunde de Verpleegkundige en maakte ondertussen een infuus klaar. Ik vroeg of een brandweerman mijn borstcompressie over kon nemen zodat ik op adem kon komen. De medewerkers van een tweede ambulance kwamen binnen: het team was compleet en ik kon daardoor wat afstand nemen.’’
Hulp verlenen is meer dan alleen reanimeren
Joost liep naar de medewerkers die de reanimatie waren gestart, twee jonge meiden. ‘’Ik vroeg hoe het met ze ging. Ze gaven aan dat ze erg waren geschrokken van het voorval. Ook zeiden ze bijna in koor dat ze niet wisten of ze wel goed hadden gehandeld. Ik vroeg waarom ze dat dachten. Ze zeiden dat ze weinig tot geen reanimatielessen hadden gehad, op school niet maar ook in de praktijk niet. Ik gaf aan dat ze goed en met name snel hadden gehandeld. Ik heb ook uitgelegd waarom ik het slachtoffer meteen op de grond wilde leggen, ze begrepen mijn uitleg. Dit stelde ze gerust.’’
De monitor gaf een piep.. en nog een piep
Al snel waren er meer dan 10 mensen in de ruimte. De monitor gaf een piep. En nog een piep: ja, er was weer hartritme! Binnen enkele minuten werd het slachtoffer, met monitor en infuus, op de brancard naar de ambulance vervoerd. De kamer was ineens een stuk leger en rommelig. Meubels waren verschoven, er lag een deken en nog wat verpakkingsmateriaal dat door het ambulancepersoneel op de grond achter was gelaten.
Het was best spannend
De twee meiden die de reanimatie waren begonnen, stonden nog steeds in de kamer. De schrik zat er behoorlijk in. ‘’Toen we bij elkaar stonden heb ik iedereen een groot compliment gegeven. Ik gaf aan dat iedereen heeft gegeven en gehandeld naar kunnen. Het slachtoffer is met hartritme naar het ziekenhuis gebracht, iets waar we trots op mogen zijn.’’ Ze bleven nog met een groepje collega’s napraten. De meiden bedankten Joost voor zijn complimenten en vervolgden hun avonddienst.
Iedereen zou moeten kunnen reanimeren
‘’Er zijn veel mensen onvoldoende geschoold in reanimatie. Een goede scholing en met name ook herhaling, is echt een vereiste. Ik vind dat zoveel mogelijk mensen moeten leren reanimeren, jong, oud, wel of geen zorgachtergrond.
Reanimatie zou naast gymnastiek ook een standaard les moeten worden op alle basisscholen: oefenen en herhalen.. iedereen!’’
Vind jij dit ook? Doe mee aan de cursus.
