Op een vrijdag in april had Irma (toen 24 jaar) een afspraak met de dermatoloog in het ziekenhuis. ‘’Ik was een beetje laat en heb de longen uit mijn lijf gefietst. Onderweg kreeg ik last van steken tussen mijn schouderbladen, maar ik besteedde er niet al te veel aandacht aan. De pijn ging ook snel weer over in de wachtkamer. De dermatoloog nam een biopt van de huiduitslag op mijn handen en zei dat ik even bloed moest laten prikken.’’ Irma meldde zich aan bij de balie van het laboratorium, nam plaats in de wachtkamer, pakte haar fles water om een slok te nemen en... werd wakker in een ziekenhuisbed met artsen/verpleegsters om haar heen, nadat ze door hen was gereanimeerd.
Opluchting: de reanimatie slaagt
“Daar is ze weer!”, riep iemand uit het reanimatieteam toen Irma goed en wel weer bij kwam. De reactie en opluchting van de artsen en verpleegsters blijft Irma altijd bij. ‘’De verpleegkundige die mij gereanimeerd heeft is inmiddels met pensioen. Ik had tijdens mijn verblijf het ziekenhuis meteen een sterke band met haar, pas later hoorde ik dat zij ook degene was die de reanimatie had gestart. Heel bijzonder!’’
Een hartinfarct als oorzaak voor de reanimatie?
‘’Omdat het op het hartfilmpje leek dat de reanimatie werd veroorzaakt door een hartinfarct, moest ik met spoed naar een ander ziekenhuis om gedotterd te kunnen worden. Eenmaal daar bleken de slagaderen van mijn hart toch niet verstopt te zitten en kon ik weer terug naar het andere ziekenhuis. Daar heb ik het weekend op de hartbewakingsafdeling gelegen en daarna nog op de verpleegafdeling Cardiologie. Vervolgens heb ik een subcutane ICD (Implanteerbare Cardioverter Defibrillator, een soort kleine interne AED) gekregen.
Artsen dachten eerst dat ik misschien een stapelingsziekte of de auto-immuunziekte Systemische Lupus had. Ook ben ik nog een jaar onder controle geweest bij een internist, maar uiteindelijk heeft ze mij ontslagen omdat er geen aanwijzingen konden worden gevonden voor Lupus. Samengevat: er is nooit een concrete oorzaak gevonden.’’
Zelf een reanimatiecursus volgen
Irma heeft voor een cursus via haar werk mogen leren reanimeren. ‘’De drempel is voor mij altijd te hoog geweest om uit mijzelf een reanimatiecursus te gaan volgen. Ik denk dat een online reanimatiecursus als die van Heleen deze drempel kan verlagen. Om het nog ‘veiliger’ te maken, kun je hem samen met een familielid of vriend/vriendin gaan kijken. Dat is het mooie van een video-opname, deze kun je kijken wanneer je zelf wilt.’’
Leer ook levens redden: doe de cursus!
