De reanimatie die Marieke (nu 25 jaar) is bijgebleven vond een aantal jaren geleden plaats. ‘’Ik was net klaar met mijn opleiding Verpleegkundige en was pas begonnen met het werken in een ziekenhuis. Ik besloot mij na diplomeren ook aan te melden als burgerhulpverlener bij HartslagNU. Nooit verwacht dat ik zo snel al een oproep zou ontvangen.’’
Een reanimatie oproep: kom nu reanimeren!
Marieke woonde destijds nog in het ouderlijk huis en was die dag druk bezig in het huis. ‘’Ineens ontving ik een sms met een oproep: ‘kom nu reanimeren’. Er stond een adres bij waar ik naartoe moest komen. Ik bedacht me geen moment en vloog richting mijn moeder met de vraag waar dit adres was. Het adres bleek dicht in de buurt en al rennend ging ik naar het huis. Meerdere burgerhulpverleners kwamen aanrennen. We stonden voor de deur en niemand deed open. Uiteindelijk na een paar keer roepen deed er iemand open. Ineens sta je, als net afgestudeerde, in een huis waar je nog nooit bent geweest, bij mensen waar je nog mee hebt gesproken.’’
De knop om: starten met reanimeren
De adrenaline schoot door haar lichaam en alle emoties gingen eventjes uit. Er lag een oudere meneer op de grond die duidelijk aan het happen was naar adem. De huisarts was ook aanwezig en was met zijn stethoscoop aan het luisteren naar de harttonen. ‘’De manier van ademen van de patiënt herkende ik vanuit mijn pas gevolgde reanimatiecursus. Het was geen normale ademhaling en ik kon daardoor aangeven dat we meteen moesten gaan starten met reanimatie.’’ Samen met nog een burgerhulpverlener werd de reanimatie gestart.
Toch heel anders dan reanimeren op een pop
Het voelde anders dan die pop waar Marieke het reanimeren op had geleerd, maar veel tijd om daarover na te denken had ze niet. ‘’We hadden maar één doel: proberen de schade te beperken voor deze meneer. Ik gaf borstcompressies en de andere hulpverlener deed de mond-op-mond beademing. Ondertussen kwam er nog een burgerhulpverlener met een AED en installeerde deze. Net toen alles was geïnstalleerd, kwam het ambulancepersoneel en politie ook binnen. Ik zou nog even doorgaan met reanimeren en zij brachten ondertussen alles in kaart.’’
‘’Je gaat naar huis vol adrenaline niet wetende hoe het gaat aflopen.’’
Uiteindelijk werd Marieke overgenomen door een ambulance verpleegkundige. Pas toen zag Marieke het gezicht van de aangeslagen echtgenote. ‘’Ik had haar de hele tijd niet gezien, zo gefocust was ik op de reanimatie zelf”. Na een gesprek te hebben gehad met de politie kreeg ik slachtofferhulp aangeboden. Daarna ben ik naar huis gegaan. Vol adrenaline, niet wetende hoe het af ging lopen. Ik ben gelukkig een makkelijke prater, maar ook dit had flinke indruk op mij gemaakt.’’
Weten dat je alles hebt gedaan wat je kon
Een paar dagen later zag Marieke een rouwadvertentie in de plaatselijke krant. ‘’Het is verdrietig dat deze meneer het niet heeft mogen halen, ik weet dat ik er met de mede burgerhulpverleners en andere hulpverleners er alles aan gedaan heb om de best mogelijke kansen voor hem de creëren.’’
Een reanimatiecursus geeft zekerheid tijdens onzekere situaties
Tot op de dag van vandaag kan Marieke deze reanimatie zich nog tot in het detail herinneren. ‘’Vooral omdat ik voor het eerst, als pas afgestudeerde Verpleegkundig, mogelijk het verschil kon maken voor iemand. Zonder reanimatiecursus had ik de tekenen van een abnormale ademhaling niet weten te herkennen. Ook had ik niet geweten hoe dat eigenlijk moet, dat reanimeren. Ondanks dat ik het op een pop heb geleerd en de situatie niet hetzelfde was als tijdens de cursus, blijft de basis altijd in je hoofd zitten”.
"Het gaat niet om het oefenen op de pop, want dat is dus heel anders.
Het gaat om de kennis."‘’De kennis van de reanimatiecursus gaf mij zekerheid tijdens een ontzettend onzekere situatie. Ik zou dus ook iedereen, medisch onderlegd of niet, aanraden om een reanimatiecursus te volgen.‘’
Doe jij al mee? Check de cursus en schrijf je in!
