In de zomer van 2019 fietste Dieuwke naar huis. ‘’Ik kwam die avond van de verjaardag van mijn vader en nam een andere route naar huis dan gebruikelijk. Geen idee waarom. Op een gegeven moment zag ik een man van in de 70, hij kwam op de fiets mijn kant op. Opeens ging het héél snel: de meneer viel van zijn fiets en werd (wonderbaarlijk) opgevangen door een voorbijganger. Direct zag ik dat het mis was.’’
Ademhaling controleren
Dieuwke controleerde de ademhaling van de man, deze was afwezig. ‘’Ik maakte duidelijk aan de andere omstanders dat er gereanimeerd moest worden. Ik begon met het vrijmaken van de luchtweg en het geven van borstcompressies en beademingen. Ondertussen was een andere omstander 112 aan het bellen. Uit een woning in de buurt kwam een mevrouw die ook kon reanimeren.’’
De reanimatie
Het voelt soms nog steeds als een waas. ‘’Ik herinner me sommige momenten heel duidelijk. Zo kan ik me heel goed herinneren dat de meneer recht de hemel in keek. Ook weet ik nog precies hoe het voelde toen ik de meneer moest beademen en dat de borstkas van meneer opkwam. Heel apart dat jouw lucht een borstkas van een ander doet bewegen. Daarnaast heeft het ook grote indruk gemaakt hoe een politieman naast mij kwam zitten, aftelde en de borstcompressies overnam. Dat voelde veilig, en daarna was er een soort berusting. Zo snel als de situatie optrad, zo snel was er ook weer relatieve rust.’’
Een sieraad als bedankje voor de reanimatie
Nadat Dieuwke haar gegevens aan de politie gaf, is zij naar huis gelopen. ‘’Twee weken later ontving ik een bijzonder telefoontje: het was de zus van de meneer. Zij vertelde mij dat de meneer helaas was overleden, maar dat zij graag in gesprek wilde om te horen wat er precies was gebeurd.’’ Enkele weken later heeft Dieuwke samen met de zus geluncht en hebben zij verhalen uitgewisseld. ‘’Het is heel apart om René toch nog te leren kennen. Van de familie heb ik een sieraadje gekregen als dank voor de geboden hulp, dat is mij nog altijd zeer dierbaar.’’
Een reanimatiecursus volgen is belangrijk!
Dieuwke heeft via haar opleiding een reanimatiecursus gevolgd. ‘’Ik heb na deze ervaring tegen mijn naasten gezegd dat ik ze aanraad om een reanimatiecursus te doen.Het helpt je in een situatie die soms zo onverwachts komt. Door de cursus wist ik wat ik kon doen én durfde ik ook te handelen. Hoewel het spannend is om te gaan reanimeren en deze man het niet heeft overleefd, weet ik dat iedereen zijn uiterste best heeft gedaan. We hadden het niet sneller of beter kunnen doen. Ik ben blij dat ik niet met de handen in mijn haar hoefde te staan en dat ik écht hulp kon verlenen. Dat gevoel gun ik iedereen.’’
