Inmiddels is Bram al jaren burgerhulpverlener. ‘’In 2015 volgde ik mijn eerste reanimatiecursus. Ik werd toen gewezen op HartslagNu. Via dit systeem worden burgerhulpverleners (zoals ik) via hun telefoon gekoppeld aan een reanimatie in de buurt. Reanimeren wilde ik altijd al leren omdat het iets is wat iedereen zou moeten kunnen, vond ik toen. Dat vind ik trouwens nog steeds. Stel dat er iemand in jouw buurt in elkaar zakt en je weet niet wat je moet doen? Dat leek me vreselijk.’’
Meerdere reanimatie oproepen per jaar
Van 2015 tot begin 2020 heeft Bram ongeveer zeven oproepen per jaar gekregen. ‘’Ik woon in een middelgrote stad, dus steeds was de hulp van de politie, brandweer of ambulance er eerder dan ik. Toch ben ik bij iedere oproep toch gegaan om te vragen of ik iets kon doen. Nooit was dit het geval.’’
Tot dat ene moment, in maart 2020
Op een zondag rond een uur of half 12 kwam de melding per SMS binnen. ‘’Ik weet nog dat er in mijn scherm stond: ‘’SMS ‘JA’ als je gaat.’’ Met trillende handjes stuurde ik ‘JA’ terug, schoot ik in mijn sloffen, deed ik mijn jas aan en rende naar buiten. De reanimatie was een paar straten verderop. Om mij heen hoorde ik de sirenes van verschillende hulpdiensten. Aangekomen bij de plaats van de reanimatie waren er al twee ambulances en een politieauto aanwezig. De verpleegkundigen waren druk bezig met beademen en het klaarmaken van medicatie. De twee politieagenten namen de hartmassage voor hun rekening. Toen de AED van de ambulance een controle uitvoerde en iedereen even losliet, keek één van de agenten mij aan en vroeg: “Kun jij reanimeren?” Ik antwoordde instemmend.’’
‘’Ja, ik kan reanimeren.’’
Bram knielde naast de man die op de grond lag. De AED had een analyse uitgevoerd en een schok toegediend. Er gebeurde niks. ‘’De verpleegkundige, die de beademing deed, keek me aan en zei: “Begin maar.” Ik zette mijn handen op het borstbeen van de man op de grond en begon te reanimeren. Het voelde precies als op een reanimatiepop. Alle training die ik de afgelopen jaren had gehad, kwam weer bij me terug. Alsof er een lade open was gegaan in mijn hersens. Twee minuten lang was ik aan het reanimeren. Dat was behoorlijk vermoeiend. Ondertussen waren er meer agenten gearriveerd, ook kwam er een brandweerauto. Toen de AED weer een analyse ging uitvoeren werd ik afgelost.’’
Een mensenleven redden is heel veel werk
Wat Bram vooral is bijgebleven, is hoeveel werk een reanimatie eigenlijk is. ‘’Je denkt vaak dat er wel genoeg mensen zijn, want je ziet ambulances, politieauto’s en een hoop mensen om een persoon heen staan. Maar iedereen heeft zijn/haar taak. Het ambulancepersoneel is bijvoorbeeld soms met hele andere dingen bezig dan het daadwerkelijke reanimeren: er wordt medicatie klaargemaakt, telefonisch overlegd met een arts, een brandcard klaargezet en de LUCAS (een automatische reanimatiemachine) in gereedheid gebracht. Echt wel werk waar je met vier man mee bezig bent, als het snel moet. Ik heb mij, tot dat moment, nooit gerealiseerd hoe druk het is om een mensenleven te redden.’’
Een reanimatiecursus bereidt je goed voor op de realiteit
Wat Bram ook is bijgebleven, is hoe goed de trainingen die hij heeft gehad aansluiten op de realiteit. ‘’Het verliep precies zoals het in een reanimatiecursus ook gaat. Vlak na de gebeurtenis had ik vooral een gevoel van voldoening. Het was fijn dat ik op een cruciaal moment iets kon betekenen. Later las ik op Facebook dat de persoon het niet had overleefd. Ik ging niet naar die informatie op zoek, maar het kwam ineens voorbij. Toch weet ik dat ik alles heb gedaan wat ik kon, samen met alle anderen. Dat gevoel is erg waardevol, ondanks de uiteindelijke uitkomst van de reanimatie.’’
Leer ook alles over reanimeren: volg de cursus
