In 2007 waren Agatha (nu 37 jaar) en haar man druk bezig met de voorbereiding voor hun vakantie. ‘’We waren de laatste spullen aan het inpakken voor onze reis naar Kos. Ineens hoorden we iemand huilen, maar we konden niet plaatsen waar het vandaan kwam. Opeens beseffen we beide dat het onze buurvrouw was. Ik ben naar buiten gerend en heb gevraagd wat er aan de hand was. Ze riep dat haar man in de huiskamer op de grond was gevallen en niet meer reageerde.’’
Geen ademhaling: een reanimatie!
Snel rennen Agatha en haar man naar het huis van haar buren. ‘’We zien tot onze schrik inderdaad onze buurman met zijn gezicht naar beneden op de grond liggen. Met wat moeite proberen mijn man en ik hem om te rollen, maar zijn lichaam voelt heel zwaar. Al snel zie ik zijn bleke gelaat, ogen wijd open, ook merk ik op dat er geen ademhaling is. Ik roep naar mijn man dat hij 112 moet bellen en dat hij aan de centrale moet melden dat we in een reanimatiesetting zitten.’’
Bel 112, we hebben een reanimatie!
De man van Agatha ontfermt zich over de buurvrouw. Agatha begint de reanimatie in haar eentje. ‘’Voor mijn gevoel duurt het heel lang. Op mijn werk (als Verpleegkundige) staan we altijd met een heel team en kan ik terugvallen op mijn collega’s. Wanneer de reanimatie dan te vermoeiend wordt, wissel je af zodat de techniek zo effectief mogelijk blijft. Maar in deze situatie was ik eerst nog in mijn eentje en verbijt ik mij door mijn pijnlijke armspieren heen."
Doorgaan met reanimeren
Na een tijdje roept de man van Agatha dat hij sirenes hoort. Plots staat de hele huiskamer vol met verpleegkundigen, agenten en brandweerlieden. Zij nemen de reanimatie van Agatha over. ‘’Met man en macht wordt voor het leven van mijn buurman gevochten. Helaas heeft het harde werk niet mogen helpen, hij is uiteindelijk overleden.’’ Het hele team blijft om na te bespreken. Het ambulancepersoneel complimenteert Agatha en haar man over de manier waarop zij hebben gehandeld. Ze krijgen slachtofferhulp geboden, Agatha vertelt dat ze verpleegkundige is. ‘’Of ik wat gewend ben? Zeker. Maar een reanimatie zo dichtbij, bij iemand die we kennen, is toch anders. Ik moest er echt even van bijkomen.’’
Een reanimatiecursus volgen is voor iedereen belangrijk
Agatha is al 20 jaar werkzaam in de zorg en heeft al heel wat ervaring. ‘’Mede door mijn vele werkjaren, heb ik (helaas) al meerdere reanimaties meegemaakt. Van volwassenen tot pasgeborenen. Het volgen van een reanimatiecursus is een vast onderdeel van mijn werk. Het is verplicht dat wij jaarlijks deze trainingen volgen. Mocht er in de nabije omgeving iemand eerste hulp nodig hebben, weet je te handelen. Dit kan letterlijk van levensbelang zijn.’’
HartslagNu
Agatha heeft zich ook aangemeld voor de app van HartslagNu. ‘’Dit is een app waarbij je een melding krijgt als er in je omgeving een reanimatie gestart is, of juist gestart moet worden. Ook krijg je te zien waar er een dichtstbijzijnde AED is, die je bij deze reanimatie zou kunnen gebruiken. Ik vind dit erg belangrijk en raad anderen aan om ook een reanimatiecursus te volgen: het is zo waardevol.”
Wil jij ook een reanimatiecursus volgen, maar dan wel op jouw manier, op jouw tempo en je eigen tijd in delen? Klik dan hier --> Dat wil ik
