Henk reanimeerde een omstander, die hij later heeft ontmoet: "het was alsof we elkaar al langer kenden"
Het was april, rond 10:30 uur dat Henk (nu 34 jaar) in de auto onderweg was naar zijn oude woonplaats. ‘’Ik reed op de rotonde vlak langs een ambulancepost, die even mijn aandacht trok. Ik reed verder en zag plots in mijn ooghoek een man op de grond liggen! Er stond een andere man naast, met zijn mobiele telefoon aan zijn oor. Hij zwaaide met zijn andere hand in de lucht. Ik weet nog dat ik dacht: dit is hét moment Henk.’’
Beginnen met reanimeren
Henk reed met zijn auto de berm in en vroeg aan de andere man of hij wist wat er was gebeurd. ‘’Hij vroeg of ik kon reanimeren, want hij kon dat zelf niet. Ik merkte op dat de man geen pols had, afwijkend aan het ademhalen en grauw van kleur was. Ik ben toen meteen gaan reanimeren. De omstander had uit pure paniek het gesprek met 112 beëindigd. Ik vroeg hem terug te bellen en te zeggen dat er sprake was van een reanimatiesetting. De omstander belde snel terug en gaf aan dat er hulp onderweg was.’’
De AED en de ambulance
‘’Ik dacht toen gelijk aan de ambulancepost van bij de rotonde. Ik dacht nog: ze zijn er zo.’’ Af en toe keek Henk naar de patiënt, maar helaas, nog geen teken van leven. ‘’In de verte hoorde ik een sirene, daar was de politie. Zij kwamen met een AED. Na het opplakken van de ‘plakkers’ werd de eerste schok toegediend, maar helaas zonder effect. Het apparaat vertelde ons dat we door moesten gaan met reanimeren. Daarna volgde nogmaals een schok. En hierna vertoonde de man weer tekenen van leven!’’ Ineens stonden er ook 2 ambulances achter Henk. ‘’Het ambulancepersoneel nam het toen van mij over. Op het hartfilmpje (ECG) wat ze maakten, kon ik een ritme zien. Mijn gegevens werden door de politie genoteerd, de politie zou contact met de familie van de patiënt opnemen.’’
Ontmoeting na de reanimatie
De volgende ochtend werd Henk gebeld, het was de vriendin van de man. Ze vertelde dat hij op de Intensive Care was opgenomen. Hij zou die dag of de daaropvolgende langzaam wakker worden gemaakt. ‘’Omdat de man een pacemaker bleek te hebben, konden ze aflezen dat hij voorafgaand aan zijn reanimatiesetting een dodelijke hartritmestoornis had gekregen. In die eerste week heb ik nog een paar keer contact gehad met zijn vriendin. Zij vond het prettig om het hele verhaal te horen.’’
Heel bijzonder!
‘’Toen de man na twee weken uit het ziekenhuis kwam, hebben we afgesproken om elkaar eens te ontmoeten. Dit was van beide kanten een wens.’’ In de weken daarop zakte het voorval wat naar de achtergrond, totdat voetballer Christian Eriksen op het veld in elkaar zakte. ‘’Ik heb die avond meteen een bericht gestuurd wanneer we konden afspreken.’’ Op donderdag 17 juni was het zover.
Alsof we elkaar al kenden
Eerst wat onwennig maar later voelde het alsof de beide mannen elkaar al langer kenden. ‘’Hij heeft vrijwel geen ‘schade’ opgelopen. Volgens zijn vrouw (hij is in juni met zijn vriendin getrouwd) is hij iets drukker geworden in zijn praten.’’ Henk had champagne meegenomen en het stel had een taart geregeld. ‘’Toen ik aanstalten maakte om weer naar huis te gaan heb ik zijn dochter nog ontmoet. Heel bijzonder!’’
Verplichte reanimatiecursus op scholen? Goed idee!
Henk is sinds 6 jaar werkzaam op de afdeling Neurologie. Hij doet al sinds zijn 16e reanimatiecursussen. ‘’Tijdens het herhalen van de kennis tijdens zo’n reanimatiecursus, dacht ik iedere keer: gelukkig heb ik hét nog nooit hoeven toepassen. Maar, ik weet nu dat ik het kan.’’ Henk vindt dat er meer aandacht moet worden besteed aan reanimatie op scholen. ‘’Ik vind dat scholen een verplichte cursus moeten aanbieden aan leerlingen. Je zult zelf maar hulpeloos op straat staan, niet weten wat je moet doen in zo’n situatie. Dit lijkt me een verschrikkelijk naar gevoel. De omstander uit mijn verhaal heeft inmiddels ook een reanimatiecursus gevolgd!’’
Leer levens redden, doe de cursus.