Durf reanimatie te starten

Anneke (54 jaar) is moeder van een prachtige zoon en een dochter, die helaas in 2005 overleden is toen ze precies 6 maanden oud was. ‘’Mijn dochtertje is ogenschijnlijk gezond geboren via een keizersnede, maar ze werd al gauw naar de kinderafdeling gebracht. Ze had een redelijke start maar ze huilde niet.’’ 

Een ademstilstand 

‘’Op de kinderafdeling kreeg ze, nog geen 2 uur oud, voor de eerste keer een ademstilstand. Door snel ingrijpen van de verpleegkundigen is ze succesvol gereanimeerd.’’ De eerste 2 maanden van het leven bracht de kleine door in het ziekenhuis, grotendeels op de NICU. Ze heeft in die periode meerdere keren een ademstilstand gehad, waarna ze door het verplegend personeel gereanimeerd is.

‘’Na 2 maanden namen we haar mee naar huis, met allerlei apparatuur. Na een dag thuis kreeg ze weer een ademstilstand en heeft haar vader haar succesvol gereanimeerd, terwijl ik 112 belde. Ze ging weer terug naar het ziekenhuis, waar ze wederom een maand doorbracht. In die 3 maanden zijn allerlei mogelijkheden onderzocht, maar er is nooit iets vastgesteld. Onze emoties werden heen en weer geschud. Met 3 maanden oud hebben we onze dochter weer mee naar huis genomen, met het idee: we zien wel waar het schip strand, we gaan proberen te genieten met ons gezin.’’

 Naar het ziekenhuis met benauwdheid 

Dat ging met de nodige hobbels en zorg redelijk goed en Anneke kijkt fijn terug op die tijd, ondanks alle zorgen die ze hadden. ‘’Op de dag voor haar overlijden had mijn zoon, toen 4 jaar, flink de griep en een flinke koortsstuip. Ik had dus thuis twee kinderen te monitoren. Ook onze dochter was erg benauwd en de volgende dag ben ik met haar naar het ziekenhuis gegaan. Ik vertrouwde het niet.’’ In het ziekenhuis dachten ze aan refluxklachten, vanuit de sonde die Annekes dochter nog steeds nodig had. Anneke mocht met haar dochter naar huis, maar dit voelde niet goed. 

 Weer 112 bellen

‘’Die nacht heb ik haar goed in de gaten gehouden in de wieg naast mijn bed. Om 3 uur 's nachts heb ik haar luier verschoond. Ik fluisterde in haar oor dat het goed was als het te zwaar voor haar was.’’ Anneke ging terug naar bed, een half uurtje daarna ging ze weer bij haar dochter kijken. ‘’Tot mijn schrik voelde ze koud. Ik heb haar uit de wieg gehaald, de sonde uit haar neusje getrokken en geprobeerd haar te reanimeren. Ik heb 112 gebeld en geprobeerd wat ik kon. Ook de hulpdiensten, maar het mocht niet meer baten.’’ Na obductie bleek dat de dochter van Anneke longontsteking had en daaraan is overleden. 

 Het belang van een reanimatiecursus

‘’Ik ben blij dat ik in het ziekenhuis een reanimatiecursus voor baby's heb gedaan. Daarmee heb ik voor mij dochter alles kunnen doen, wat binnen mijn macht lag. Na het overlijden van onze dochter ben ik samen met mijn moeder nog een reanimatiecursus gaan doen voor volwassenen. Dit volg ik trouw op. Mijn vader is hartpatiënt sinds zijn 43e. Ik weet hoe belangrijk het is dat je kan handelen als je dat graag wilt. Die boodschap zou ik iedereen willen meegeven.’’